TRAUMA

Tivemos estes dias ocasión de enfrontarnos a unha experiencia traumática colectiva. Para moitas persoas segue sendo unha realidade cotián dolorosa. As demais seguirémonos lembrando deles, cada unha ao noso xeito. Coidamos que todas temos a impresión de que a sociedade civil respondeu con sentidiño e sensibilidade.

O que toca agora, é a reflexión cabal sobre o sucedido, a asunción de responsabilidades (chegará?) e a toma de medidas, esas que sempre se fan despois de. 

E dirás ti, acae esta reflexión neste espazo? Pois ademais de simplemente por sumármonos colectivamente á dor compartida e enviar dalgún xeito o noso afecto a quen a padece mais directamente, porque nós como nais e pais, erguémonos cada día tentando anticipar o que podería pasar en relación as nosas crianças. O facemos con previsión sobre o que afecta á súa seguridade especificamente, as veces compulsivamente, va que si?, pero tamén tentamos pensar antes de nas súas necesidades físicas básicas (manutención, vestimenta, hixiene,...) e poida que incluso nas outras (educación afectiva, ética, social, cultural, estética, económica, política,....).

As Anpas por definición poden actuar como elo entre as familias e a institución educativa en todo o que afecta as nenas e nenos no seu período de formación. A nosa en concreto participa activamente na xestión do funcionamento xeral do centro, e ademais decidiu hai anos asumir a responsabilidade de buscar solucións para as carencias en temas de conciliación que entendemos deberán ser asumidas totalmente por organismos públicos.

O sistema educativo público no seu conxunto, cada un dos centros escolares e cada profesional, aplícanse como saben e poden en atender tamén esas segundas necesidades ao mesmo tempo que traballan en desenvolver os currículos que están obrigados a impartir. E o fan por delegación e mandato social de todos nos. Tácito e histórico pero debemos lembrar que así é, porque construír unha institución que atenda necesidades e intereses colectivos, non significa abandonar a responsabilidade individual sobre esas cuestións. Por poñer un exemplo, reclamamos do colexio que controle as entradas e saídas d@s nen@s, por seguridade, pero non deixamos de repetirlle á nena o de que non saia nunca soa do centro, que atenda ao que lle di a mestra, segue as filas,...

En outros eidos temos a percepción de que deberamos aplicarnos tamén coa mesma insistencia e en acordo estreito coa institución. Canles para a comunicación hainos. Posibilidades de aprender o necesario tamén. Que falta entón?. Poida que asumir que é en extremo importante. E actuar en consecuencia.

As sucesivas directivas destes últimos anos entenderon esta idea, comprometéronse con ela e traballaron xunto con grupos como O Noso Tempo e con persoas concretas en desenvolvela. 

O Noso Tempo. Comunidade de Aprendizaxe. Tribo.

Como lle chamamos ás cousas ten importancia. Axúdanos a recoñecelas e pensalas nun sentido ou noutro. Cando buscamos unha denominación para un colectivo de persoas que evidentemente teñen cando menos un obxectivo común, necesidades compartidas nun eido concreto, non podemos esquecer xustamente que son persoas as que o forman, individuos e membros dun colectivo social. Por isto gustounos o de TRIBO.

O sábado 15 de xuño, xa van máis de dous meses, os anciáns da Tribo, que o somos cando menos como reincidentes recalcitrantes nunha teima moi concreta, e algún neófito, xuntámonos a falar do que foi ate agora esta mobida. E falamos de tantas cousas!. Pero non chegamos a concretar ate onde e como queremos ir agora. En realidade nin empezamos a falar de tal cuestión.

Pois falemos: a proposta é, dende xa e durante o inicio do curso, comentar, suxerir ou apuntar calquera cousa que se nos ocorra, e logo deseñar un plan de acción para arrincar xa en outubro.

Con Jacobo e Eduardo, que lles quedou moito que dicir aínda, se eles o consideran, con Jose Luis e o seu ir e vir, e con calquera que pense en apuntarse a un proxecto de aprendizaxe individual e colectivo permanente.

Temos un grupo onde falar telematicamente. Pero tamén podemos tirar proveito do caixón de correo de madeira que usamos na Anpa para a recollida de inscricións, pensando nos que non se manexan nos mundos tics. Estará no mes de setembro no comedor. Logo o poñeremos en común. Se hai interese, nos estaremos no fregado. Senón, que nos quiten o bailado.....

Quizais xa se cumpriu un ciclo e deberamos volver a empezar outro. Ou igual temos que darlle continuidade por outros camiños. Vos como o vedes?

Veña, a contestar. Tipo test vale, pero acéptanse redaccións.
Apertas.
XD